TREILER

Το παρόν Ιστολόγιο έχει σκοπό να περισώσει & να προβάλλει τη ρουμελιώτικη ιστοριολαογραφία -

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Το εικονοστάσι



ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ
[Από τις ιστορίες του Νικόλα από τη θητεία του στο στρατό]
Από τη Λαμία ο Νικόλας μετατέθηκε σε Μονάδα αποθηκών εκρηκτικών και πυρομαχικών σε κωμόπολη.
Ένας 35άρης στρατιωτικός ιερέας με βαθμό λοχαγού, τα τρία αστράκια τα είχε καρφιτσωμένα στο μαύρο του ράσο στη θέση της καρδιάς, ωραίος άντρας, μορφωμένος, μέτριος στο μπόι, λυγερός, πολύ συμπαθής, ερχόταν από τις πρώτες μέρες του Νικόλα στην Μονάδα. Είχε την έδρα του στη Μεραρχία. Λειτουργούσε, εξομολογούσε όποιον ήθελε, κοινωνούσε και μιλούσε για λίγο στους στρατιώτες. Τελειώνοντας, έχοντάς του μεγάλη συμπάθεια, τον μόνο με τον οποίο μπορούσε να κάνει ένα σοβαρό διάλογο, τον ξεσήκωνε και τον έπαιρνε μαζί του με το υπηρεσιακό jeep του με στρατιώτη- οδηγό, για επίσκεψη στα Μετέωρα.
Οι δυο τους, ο νέος κι’  εντυπωσιακός παπάς με τ’ αστράκια του λοχαγού κι’ αυτός, νεαρός, γυμνασμένος, μαυρισμένος, με καλοκαιρινή στολή, έκαναν ένα αξιοσημείωτο ντουέτο, πράγμα που άρεσε στον παπά αλλά και σε τρίτους που τους έβλεπαν, ντόπιους και τουρίστες. Έμοιαζαν διαφήμιση του αμίμητου «Ελλάς ελλήνων χριστιανών». Εντύπωση έκαναν και στις καλόγριες των  Μονών όπου τον πήγαινε συχνότερα απ’ ότι σε ανδρικές. Σε κάθε τους επίσκεψη τους  έδειχναν αξιοθέατα που δεν έβλεπαν άλλοι επισκέπτες, τους κερνούσαν υπέροχες ρακές και δικά τους γλυκά κουταλιού, τους κάθιζαν σε μέρη απίστευτης θέας του κάμπου μη προσπελάσιμα από άλλους επισκέπτες.
Στη Μονάδα, λειτουργούσε λίγο πιο πέρα από τον χώρο της πρωινής αναφοράς.  Γκρίνιαζε  κάθε τόσο στον Νικόλα, αντί ν’ απευθυνθεί στον ταγματάρχη- διοικητή:
-Τι μονάδα είστε σεις μ’ ένα σωρό στρατιώτες και πολιτικό προσωπικό και δεν έχετε  έστω ένα εικονοστάσι να κάνετε το σταυρό σας, ν’ ανάψετε ένα κεράκι, ένα καντηλάκι, να σας μαζεύω κι’ εγώ όταν έρχομαι!.
Η απόλυσή του Νικόλα πλησίαζε. Σκεφτόταν ότι κάτι έπρεπε να αφήσει φεύγοντας που να τον θυμίζει εκεί που έζησε δεκάξι μήνες απ’ τα νιάτα του γεμάτους δράση. Επηρεασμένος από τον παπά που τον συμπαθούσε, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο εικονοστάσι.
Βάζοντας από την τσέπη του για υλικά, με στρατιώτες της δουλειάς εθελοντές και κάποιους από το πολιτικό προσωπικό, άρχισε να υλοποιεί το σχέδιό του.
Πρόλαβε όλη την κατασκευή πριν απολυθεί. Δεν πρόλαβε τα  ..Finishing! χρωματισμούς, τζαμαρίες, εικονογράφηση. Δεν το είδε τελειωμένο..
Το 2004 πέρασε με την σύντροφό του από την κωμόπολη πηγαίνοντας για Πάργα. Αποφάσισε να ψάξει μετά 36 χρόνια να βρει τη παλιά του Μονάδα.
Ο δρόμος δίπλα στο ποτάμι ήταν πλέον λεωφόρος διαστάσεων. Η βλάστηση σημαντική, όχι σαν τότε. Αυτή δίπλα στο ποτάμι σχεδόν αποψιλωμένη. Καλλιέργειες, εγκαταστάσεις. Δυσκολεύτηκε πολύ. Πεισμωμένος, γύριζε και ξαναγύριζε ώσπου βρήκε τελικά το δρομάκι για την παλιά πύλη. Μπήκε στο χώρο. Απόλυτη ερήμωση. Στέγες πεσμένες. Διοικητήριο, ΚΨΜ, λουτρά, θάλαμοι, μαγειρεία ερείπια. Γήπεδα χορταριασμένα. Κοιτάζει με λαχτάρα στο μέρος με το εικονοστάσι. Πλησιάζει. Ήταν το μόνο μέρος που φαινόταν ότι το επισκέπτονταν συχνά, πιθανά χωρικοί, βοσκοί ή παλιοί εργαζόμενοι ν’ ανάψουν το καντήλι, ένα κερί. Απογοήτευση. Αταίριαστα ήσαν χρώματα και τζάμια, ένα κιτσαριό, κι΄ αυτά παρατημένα.. 
Φωτό από Internet(!) από την είσοδο της Μονάδας, εγκαταλειμμένης από χρόνια. Αριστερά το φυλάκιο του Α.Μ και η άκρη θαλάμου οπλιτών. Απέναντι το ΚΨΜ, αρ. τα γραφεία..

Παρόλο που γνώριζε ότι από χρόνια η Μονάδα είχε εγκαταλειφθεί, τον στενοχώρησε η εικόνα. Σ’ ελάχιστο χρόνο ένοιωσε κάτι που δεν είχε νοιώσει ποτέ πριν. Το βάρος από το πέρασμα από τα νιάτα των 25- 26 στα 62. Φωτογραφήθηκε στο εικονοστάσι. Το σκυλομετάνοιωσε, χωρίς να του πάει να  καταστρέψει τη φωτογραφία. Σκεφτικός για τα χρόνια που πέρασαν, τα φευγάτα νιάτα μ΄ έναν κλαυσίγελο στο πρόσωπο, δίπλα στο κιτς εικονοστάσι.
Νίκος Δημητρίου Παπαδιονυσίου
19.01.2017

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου


Δεν υπάρχουν σχόλια: